“Amsterdam huilt”, “Amsterdam cries”.
This beautiful song, exactly 60 years old, is as relevant as ever after what happened last night in Amsterdam.
I feel ashamed, angry, powerless. I have no words.
But I think it shouldn’t go unnoticed… hence this post.
Als vader weer bladert in zijn fotoboek
Dan sta je versteld als hij weer vertelt
Van de Weesperstraat en de jodenhoek
Als vader dan verhaalt hoe het leven begon
Bij het ontwaken, handel en zaken Humor en gein, dat was de levensbron
En had je een dag eens geen mazzel gehad
Dan ‘s avonds naar de Tip Top waar je je sores vergat
Soms riep d’r nog een in het ‘t late uur ‘k
Heb mooie olijven en uitjes in het zuur
Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen
Amsterdam huilt, nog voelt het de pijn
Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen
Amsterdam huilt, want weg is de gein
Als vader verhaalt hoe de sabbath begon
Dan sta je versteld als hij weer vertelt
Hoe de voorzanger ‘Addesjem eilje nowa’ daar zong
Op het Channekefeest gingen de kaarsjes weer aan
Dan werd er gewenst, door Godje gebenscht
En dat het hun allen weer goed maar zal gaan
Voor er werd geplunderd en uitgeroeid
Hebben daar jiddische Jeledjes gestoeid
Men noemde hen ras, oh God ,oh God
Waarom mocht het niet zijn zoals het er was
Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen
Amsterdam huilt, nog voelt het de pijn
Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen
Amsterdam huilt, want weg is de gein
Op vrijdagavond koegel en peren
Wie dat niet nascht, die kan ‘t ook niet waarderen
Het boek gaat dicht en met een traan in zijn ogen
Fluistert hij:
Mazzel en brooche voor de hele misjpooche
Mazzel en brooche voor de hele misjpooche
Mazzel en brooche voor de hele misjpooche
